VEFATININ 27. YILINDA SEYYİD AHMED ARVASİ’Yİ UNUTMADIK
Esseyid Abdülhâkim Arvasi Hazretlerinin yeğenlerinden olan ve Üstad Necip Fazıl’ın muradı doğrultusunda o dönemin Ülkücü gençliğinde henüz hissiyat hâlinde bulunan İslâm inancını şuurlu ve adı konulmuş bir ideale dönüştürmek için senelerce mücadele eden ve eser üreten Ahmed Arvasi hocamızın bugün 27. vefat yıldönümü.
Türk-İslâm Ülküsü adlı üç ciltlik ünlü eserinde milliyetçiliği İslâm fırınında pişiren ve din temelli bir yorum getiren, Türk Milliyetçilerine Türk Milletini değerli kılacak biricik vazifenin Allah ve Resûlü’nün nizâmını yeryüzüne hâkim kılma mücadelesi olduğunu telkin eden Arvasi hocanın ayrıca “Kendini Arayan İnsan”, “İnsan ve İnsan Ötesi” ile “Diyalektiğimiz ve Estetiğimiz” gibi sadece Ülkücü kesime değil, ehl-i sünnet çizgisindeki bütün Müslümanlara yol gösterici ve hepsini kucaklayıcı kitapları da vardır.
Türk-İslâm Ülküsü’nde yer alan bir yazısında: “İslâm dindir ve “nass” ile tayin edilmiştir. “Vahye dayanan alemşumul hakikatlerden ibarettir”. Ona, ya “inanılır”, yahut “inanılmaz”. İnananlar “mümin”dir, inanmayanlar “mümin değildir”. Mümin, ister “taklit” ederek, ister “tahkik” ederek müslüman olsun, asla “dini” tahrif etmek, saptırmak, değiştirmek ve reforme etmek hakkına sahip değildir. Müminin vazifesi şudur, değişen zamana, mekâna ve şartlara göre teşkilatlanmak ve müesseseleşmektir; metod ve strateji tayin etmektir; içinde yaşadığı asrı ve cemiyeti, bütün yönleri ile kendi imanının ışığında kritik etmek ve geliştirmektir.
Aksi hâlde, “mukaddes hüküm ve değerleri”, asra ve cemiyete uydurmak iddiası ile değiştirmeye ve saptırmaya kalkışmak, onu, kendi “idrakine” veya “asrın idrakine” göre yorumlama gayretine girmek dini tahrip etmek olur” (1) diyordu.
“İslâm’da Dirilmek” başlıklı yazısında da; “Her millet, “kendi milli şahsiyetini” koruyarak İslâm’da dirilmeye talip olabilir. Çünkü İslâm, milletleri, kavimleri ve ırkları, bir “içtimai vakıa” olarak kabul ettikten sonra, onu “kelime-i şehadetin” aydınlığında gelişmeye ve yaşamaya tabi tutarak her türlü “küfürden ve bâtıldan” arındırarak yüceltir. İslâm, milletleri, kavimleri ve ırkları, ne yok eder, ne de inkâr eder; onları “mukaddes prensiplerin” ateşinde pişirerek “din kardeşliği” şuuru içinde, Allah yolunda “yarışa” ve “barışa” davet eder” (2) diyordu.
“Namaz Ve Cihad” başlıklı yazısını ise: “Biz, zâlimin elindeki “kılıç”tan iğreniriz, fakat mazlumun “kılıç tutması” ne şâhanedir. Biz, “put diken” ve “sahte tanrılar” yontan “kuvvetten” nefret ederiz de, bunları deviren “kuvvete hayranız”. Yine biz, Ebu Leheb’in ve Ebu Cehil’in elindeki “kılıcı n gölgesinde Cehennemi” ve Şanlı Peygamberimizin elinde tuttuğu “kılıcın gölgesinde Cenneti” seyrederiz” (3) cümleleriyle noktalıyordu.
Politik gündemin dışına çıkıp kendisiyle baş başa kaldığı hemen her yazısında ölümü mümine yakışır biçimde karşılamak ve bunun maddi ve manevi şartlarına hazırlanmak gerekliliği üzerinde dururdu. Ölüm bahsi onun için sadece ferdi bir tefekkür kapısı değil, insanlığa da yol gösterici bir ışık kaynağı idi. Yazdığı bir avuç şiirde de bu hususlara kayıtsız kalmamıştır. Son yazdıklarından birisinde “Teslimiyet” başlığını kullanır:
Emir geldi en güzelden,
Üzüntü bize post oldu.
Takdir edildi ezelden,
Mûsibet bize dost oldu.
Kim kaçabilir ecelden?
Bak, tedbirler alt-üst oldu. (4)
Henüz 57 yaşında, 1988’in 31 Aralık günü yılbaşı sapkınlığına dair bir yazı kaleme almak niyetiyle, her defasında olduğu gibi abdestini alıp daktilosunun başına geçen hocamız, bu son yazısını tamamlayamadan vazifesi başında vefat etmiştir. Onu rahmetle anar iken, yazımızı da bir başka şiirinin son dörtlüğü ile bitirelim:
Bu dâvâ özüdür İslâmiyet’in
Bu dâvâ güneşi mazlum milletin
Bu dâvâ, her şeyden, her şeyden çetin
Bu yolda dert, hüzün, gurbet bizimdir. (5)
1) S.Ahmed Arvasi, Türk-İslâm Ülküsü, Cilt: 3, Burak Yayınevi, S:131
2) A.g.e. S:137
3) A.g.e. S.213
4) S.Ahmed Arvasi, Şiirlerim, Berekât Yayınevi, 1.Basım, 1989, S: 86
5) A.g.e. S: 26
Gökhan Yamangül
ADIMLAR Dergisi