BAYRAM VESİLESİYLE…

Biz ve bizden öncekilerin bayram denince aklımıza ilk gelen; neşe, coşku, heyecan, kavuşma, kucaklaşma, birliktelik hiç kuşkusuz. Ailecek oturulan sofrada dede, nine, oğul, kız, gelin, damat, torun, yeğen, amca, dayı, hala v.s. ile yenilen yemeklerin, edilen sohbetlerin tadı bayram gününe hastır. Günümüzde ise “modern hayat” insana, bayramda kalabalıklardan uzaklaşarak tatil yapmayı plânlatıyor. Zaten hayat şartları gereği pek bir araya gelemeyen akrabalar bayramlarda da birbirinden kaçıyor. Çocuklukta hissettiğimiz bayram coşkusunu niçin şimdilerde yaşamıyoruz? Çocukluğa has ise eğer bu duygu, bizim çocuklarda niye gözlemleyemiyoruz?

Zaman ve mekân farkı mı? Televizyon programlarında sıkça duyduğumuz “nerede o eski bayramlar?” lafzı bile artık kullanılmıyor uzun zamandır, fark ettiniz mi? Manevi ve milli değerlerimizden böyle uzaklaşıyoruz işte…

Duygusuzluk hayat felsefemiz haline gelmiş.  Geçmişteki, anıları hangimiz hatırlayıp bir ah geçiriyor. Ya da çocuğuna, kendi çocukluğundaki bayramları anlatıyor. Örf ve ananeleri çiğneyip, horlayarak yetişen bir nesil var. Şeker toplamanın keyfini bilmeyip, harçlık yarışına girmenin tadını çıkaramadıklarından, bayramın o çocukça coşkusunu yaşayamıyorlar işte… İşte o yüzden bayramlar bir şey ifade etmiyor, tatil köylerinde bayram sabahını günlerden bir gün gibi geçiren çocuklar için. Üstelik dini unsurlarımızdan olan bayramların coşkusunun “İslamî” etiketli bir iktidarda bu derece tükenmiş olması ayrıca düşündürücü. Bireycilik ve haz çılgınlığının yaşandığı günümüz bayramlarının (dini ya da milli) son hâli dünya görüşü meselesiyle direk alâkalıdır.

Adımlar Dergisine bu minvalde teşekkürü borç bilirim. Bayramların ruhunu gelenekselleştirdiği bayramlaşma toplantılarıyla tüttürdüğü için. Yeni nesle öncülük ve örneklik ettiği için. İstanbul’da yaşayanlar orada olmanın nasibini iyi değerlendirsinler. Birlik, beraberlik ve kenetlenme içindeki tüm dostlara selâm olsun.

Zeliha ARSLAN