HAİN ve ÇAPULCU

Kürsüye doğru “Berkin Elvan ölümsüzdür” diye bağırıyor kız çocuğu.

Elinde silah yok.

Taş yok.

Bomba yok.

Dürbünlü tüfek yok.

“Taramalı tüfek” yok.

Hani yüce devletimiz bayram bahşetmiş ya; O’da gelmiş bayram yerine ama devletin öldürdüğü arkadaşını da unutmamış, sesleniyor Vali’ye doğru:

“Berkin Elvan ölümsüzdür” diye.

Kürsüye çağırılıp konuşturulacağına, üstüne saldırılıyor.

Seslenir seslenmez tepesine çöküyor çam yarması gibi adamlarla, dişi mesai arkadaşları.

Biri bacağından çekiyor kızın, öbürü kolundan.

Biri ağzını kapatıyor, öbürü olayı görüntüleyen gazeteciye saldırıyor.

Bellerinde silah var.

Kemerlerinde kelepçe asılı.

Çatılarda keskin nişancılar.

Yüce devletimiz, çocuklara bahşettiği bayramı silahların arkasından izliyor.

“Gık” diyenin anasını ağlatır icabında.

Velev ki “gık” diyen “kız çocuğu” olsun; siyah gözlüklü, mavi ceketli, silahlı adamlar için sorun yok. Berkin’i öldürüp devleti kurtaran kahramanlar, yine aynısını yapmaktan çekinecek gibi durmuyorlar. Sürüye sürüye götürüyorlar çocuğu.

Arkasından iki arkadaşını daha.

Belli ki, Berkin gibi öldürülmeyecekler; fişlenecekler bir karakolda.

İsimleri “vatan haini çapulcu” olarak geçecek kayıtlarda ömürleri boyunca.

Ama görünen o ki yılmayacaklar.

Yakalarına yapışmaya devam edecekler küçük elleriyle kocaman adamların.

Yüreği beton, yüzü duvar gibi adamların tahtı sallanırken ellerinde; hutbede konuşurken, dizinde oturan torunu Hasan’ı öpüp “ben bunu seviyorum” diyen bir Peygamber müjdesi kucaklayacak onları bir gün.