HEYKEL, PUT VE REJİM

İslâm’da heykel yoktur. Fakat heykelin temsil ettiği küfür düzenine itaat de yoktur. Bu hesabı hep yanlış yapıyoruz. Zannediyoruz ki, heykel gidince mesele kapanacak. Halbuki onu üreten düzen ayakta kaldıkça heykel gitse ne olur, kalsa ne olur?

Heykel, zâtıyla kötü değildir; yani bir siyasî rejim, heykel dikiyor diye “küfür rejimi” olmuş değildir; bilakis küfür rejimi olduğu için heykel dikmiştir. Heykel bir semboldür, küfrün kendisi değil. Dolayısiyle heykeli kötü yapan, gösterişi ve işçiliği değil, temsil ettiği mânâdır.

Nedir o mânâ? Fanileri putlaştırmak ve kula kulluğa yol açmaktır. Allah karşısında ilâhlık taslamaktır. Bu mânâ icabı, bir faninin heykelini yapmak ve ona tazim etmek küfürdür. Hele o fani, kendi heykelini kendi yaptıran, ilâhlık taslayan ve halkı uluhiyetine itaate çağıran biriyse… Bu mânânın hâkim olduğu siyasî rejimlere, tarihin en eski devirlerinden, tâ Nuh Nebi zamanından alarak, küfür rejimleri diyoruz.

Demek ki bir heykel, zâtıyla değil, ancak temsilcisi olduğu mânâ itibariyle kötüdür. Bazı müslümanlar bu basit şeyi anlamıyor da, bütün kabahati heykele buluyor. Geçen gün işittim, Avrupa’da bazı müslümanlar, kız çocuklarının oynadıkları bebeklere “heykel” muamelesi yapıyorlarmış. Tabiî çocuklarını büsbütün vazgeçiremedikleri için, yüzünü gözünü dümdüz ederek, çocuklarının eline veriyorlarmış. Yahu arkadaş, elalemin “yobaz” dediği kadar varsınız; fazlası var eksiği yok. Manyak mısınız siz, bırakınız kızlarınız bebekleriyle oynasın, onları pışpışlasın, kucağında sallasın, emzirsin, birer küçük anne olsun… Ne istiyorsunuz çocuklardan? Hangi mânâyı temsil ediyor oyuncak bebek?

İşte yobazlık böyle bir şeydir; mânâyı görmeyip sureti görmek. Burada putluğa, ilâhlık taslamaya ilişkin ne gördünüz de çocuğun oyuncağına dayılanıyorsunuz?

Bir de bunun “anlayışsızlık” diyebileceğimiz daha beri bir modeli vardır. Onlar da küfür düzeninin kendisinden hiçbir şikayeti olmayıp, onun diktiği heykellerden şikâyeti olanlardır. Oysa bir heykel, taş ve taş işçiliğinden çıkarılmış bir suret değildir ki; bütün bir küfür düzenidir. Faizdir, zulümdür, cinnettir, cinayettir, fuhuştur, ahlâksızlıktır, hukuksuzluktur, dinsizliktir, Allahsızlıktır, vs. Heykel işte bunlardır; bunların sembolüdür. Sen bütün o arkasındaki mânâları görmezden gel, dahası var olsun, sonsuza dek sürsün diye uğraş, ondan sonra onun sembolüyle boğuş… Akıl işi mi?

Her neyse, bazılarına lâf anlatmak, deveye hendek atlatmaktan zor. Hayıra karşı inşallah!

Selim GÜRSELGİL – Adımlar