DENEK İNSANLIK

Ayhan SÖNMEZ

Zaten bugün “Yuva” yok, “Ev” var.

Niye böyle oldu anlayan da yok!

Anlamak isteyense hiç yok!

(Salih Mirzabeyoğlu, Müjdelerin Müjdesi)

Laboratuvar mekânı, bir nevi teşhir ve müstehcenlik sürecini işleme alır; bu mânâda şeylerin kendi değerlerine yabancılaşmasının da mekânıdır.

Şeyler laboratuvarda, mahremiyetinde davrandığı gibi davranamazlar. Şey’den istenilen mükemmel neticelerdir. İdrak seviyesi minimal seviyede ve algısı zabt edilmeye müsaittir.

Bu bir istilâdır.

İstilâ mekânı olarak şeyin ruhu onun ikâmet etmesine izin vermez; şey kendi ruhunda, hatta bedeninde barınamaz.

Eğer dünya da bir teşhir yeri ise onda ikâmet mevzubahis değildir.

Zaten şu hâliyle dünyada ikâmet etmiyor sığıntıyız.

Dünya artık yuvamız değil, apartman dairesi, yarın metaverse iltisaklı kapsül.

Kadim bir geçmiş yükü taşımayan toplumlar için sınırlı sayıda yaşayış modeli olabilir. İnsanların hafızasızlaşması, bu açıdan standartlaşma, şimdileşme diye okunabilir.

Şimdi, tam olarak kölenin veya tutsağın zamanıdır; geçmiş silinip gitmiş, gelecek belirsiz ve hayallerin konusu değildir. Şimdi, ne şölen içerir, ne çoşku, ne de matem. Şimdi, katıdır; belki bir toplantıda bulunmak yahut müzede…

En muhafazakârı bile dünden evveli hatırlamaz; en ilerici denilen yarından ötesini düşünemez.

“Şimdilik” budur.

Bugün internet müptelâsı ruh hastalarının dijital gettosu, yarının metaversesi…