FEDAKÂRLIĞIN SÖZKONUSU OLMADIĞI YERDE DAVA YOKTUR

Selim GÜRSELGİL

Bir kere hedefi doğru ortaya koyalım: Aslolan davanın yürütülmesidir.

Bizden bu saatten sonra ne köy olur, ne kasaba. Bu yaşa kadar ne olmuşsak olmuş, ne olamamışsak olamamışızdır. Kendimizle ilgili bir beklentimiz yoktur.

Diğer taraftan, elim ayağım tutuyor, bir işim de var ve çok şükür bu yaşa kadar çoluk çocuğu kimseye muhtaç etmedim. Kimseden bir maddî beklentim, bir yerlerden bir şeyler vurmak hayalim de yok.

Bu kitap işlerine giriyoruz, çünkü bunun olması gerekiyor. Bu dava devam etmeli ve dolayısiyle onun fikir ve sanat tavrı örnekleştirilmeli, belirginleştirilmeli, sonraki nesillere geçirilmeli. Bu noktada benim gibi bu işlerin içinden gelenlere sorumluluk düştüğüne inanıyorum.

Yoksa ben burada yıllarca uğraşıp kitap yazacağım, bir dünya borca girip onu çıkaracağım, birkaç yüz kişi alacak, almayacak, masrafını bile çıkarmayacak, sonra derin bir sükût… Akıl kârı mı bu? Salak mıyız yani?

Onu da söyleyeyim: Bu işi yaptıktan sonra da alınır, alınmaz çok bir beklentim yok. Önemli olan ortaya konulması. Bir gün birisinin, isterse bir kişi olsun, bir işine yarayabileceği umudu. Çünkü öyle veya böyle bu iş olacaktır ve bu iş olacaksa bu görevler yerine getirilecektir.

Görev daima birkaç kişinin fedakarlığıdır. Fedakârlık duygusu varsa görev şuuru da vardır. Bu işlerin ticareti olmaz. İnsanların din sırtından nice vurgunlar yaptığı, prestijler kazandığı bir çağda bile, bu işi böyle görmek lâzım.

Keşke bu davanın siyasî fraksiyonları olacağına, fikir ve sanat fraksiyonları olsaydı. Biri iktidarcı, biri muhalefetçi olacağına, keşke biri izlenimci, öteki dışavurumcu olsaydı. O zaman işimiz daha kolay, yolumuz daha az sarp olurdu.

Fakat bu yok. Fikir ve sanat insanlara zül geliyor. Siyaset daha kolay yapılıyor. Oysa fikir ve sanat dediğin, baştanbaşa İbda külliyatıdır. Onda siyaset çok az, fikir ve sanat esastır. Demek ki fikir ve sanat ihmâl edilemez.

Hedef budur ve bunun da herkesçe bilinmesi gerekir.